Η κατάντια του Έλληνα

      Ξύπνησα σήμερα χορτασμένος από το χθεσινό βραδινό γεύμα μου. Δεν θυμάμαι να το τίμησα ιδιαίτερα , έτρωγα ελαφρά την καρδία κοιτώντας την σάπια τηλεόραση για άλλη μια φορά . Δεν έβλεπα όμως αυτό που πραγματικά συμβαίνει . Επειδή μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις , ελέγξτε την εικόνα που παραθέτω . Δεν είναι σε άλλη χώρα , δεν είναι στην Ουγκάντα , συμβαίνει εδώ. Είναι εκατοντάδες πολίτες στην Αθήνα που δεν έχουν 2 ευρώ να πάρουν τα απαραίτητα λαχανικά , δεν ήταν προνομιούχοι Έλληνες που τους έκοψαν 200 και 300 ευρώ από τον μισθό ή την σύνταξη. Είναι πεινασμένοι Έλληνες .
     Βλέποντας την εικόνα αυτήν ένιωσα , προνομιούχος , βλάκας , ένιωσα θυμό για άλλη μια φορά . Όχι πως είναι κάτι το οποίο δεν γνώριζα ή δεν πίστευα ότι θα το δω . Με ωθεί όμως ξανά να σκεφτώ , τι κάνουμε? Γιατί? Για την βιωσιμότητα του χρέους? Για την παραμονή μας στο ευρώ? Δύο εντελώς διαφορετικές συζητήσεις θα μας πουν οι πολιτικάντηδες . Καταλαβαίνουν την πείνα και την εξαθλίωση λένε , δεν είδα όμως ποτέ μου κάποιον να είναι στην ουρά για 1 κιλό ντομάτες. Λαικισμός να λες την λέξη ντομάτα σε ένα κοινωνικοπολιτικό κείμενο ε? Κάθεται κάπως άσχημα ?
     Ένας καλός χριστιανός θα μας έλεγε , δες , άρα να κάνεις τον σταυρό σου και να τιμάς το γεύμα σου , αυτός ίσως είναι ο ρόλος και της εξουσίας της εκκλησίας σε αυτήν την κρίση . Να μας πείσει ότι πρέπει αν ευχαριστούμε που έχουμε τα δεδομένα , όχι να αντιδρούμε . Δεδομένα , ναι , καλά διαβάσατε . Θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι δεδομένο το φαγητό στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία , σε μια χώρα που ανήκει στην ευρωπαική ένωση , σε μια χώρα που είχε τις ευκαιρίες να εξάγει πολιτισμό , να εξάγει έρευνα , σε μια χώρα που ακόμη και σήμερα έχει τρομερό επιστημονικό δυναμικό .
      Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής , ποιος και τι θα μας σώσει απο αυτήν την λαίλαπα φτώχειας , ανέχειας , κατάντιας ? Κανείς δεν θα μας σώσει Έλληνες , κανείς . Μέσα απο αυτήν την σάπια κοινωνία , μέσα απο αυτήν την σάπια Ελλάδα κάτι πρέπει να γεννηθεί . Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να πολεμήσουμε , δεν πάει άλλο  . Το θέμα είναι πως , πότε , με ποιον τρόπο . Ένας καλός αριστερός θα μας έλεγε μέσα απο τα σωματεία , μέσα από πορείες και καταλήψεις δημόσιων κτηρίων . Ίσως σε άλλη εποχή να είχαν αποτέλεσμα , σήμερα δεν βλέπω να έχει . Δεν μπορώ να σκεφτώ  ειλικρινά τι μπορεί να γίνει πια .
       Όσοι έχετε το προνόμιο να έχετε ίντερνετ , υπολογιστή και διαβάζετε αυτό το κείμενο σκεφτείτε , προβληματιστείτε , τι είναι αυτό που μπορεί να μας βγάλει από αυτήν την μιζέρια . Μιλήστε στους χώρους που κινείστε , οφείλουμε στους εαυτούς μας , στα παιδιά μας , στην νέα γενιά και στην έρημη χώρα μας να δώσουμε ελπίδα. Κανένα πολιτικό κόμμα , κανένα σωματείο και καμία τρομοκρατική οργάνωση δεν πρόκειται να μας βγάλει από αυτό το δράμα που κάποιοι ήδη ζούνε και κάποιοι το βλέπουν να έρχεται.
        Αυτό που σίγουρα ξέρω να πω είναι πως κανένας μας δεν έκανε το σωστό . Εάν το είχε κάνει , κάποιο αποτέλεσμα θα είχαμε . Επομένως αλλάξτε . Όσοι έχουμε ακόμα την διαύγεια να σκεφτούμε και να κάνουμε κάτι ας το κάνουμε , δυστυχώς δεν είμαι εγώ αυτός που μπορεί να σκεφτεί αυτό το κάτι , είμαι όμως αυτός που μπορεί να ακολουθήσει . Το πρώτο λάθος που έχουμε να διορθώσουμε είναι η αντίδραση μας στην αντίδραση κάποιας άλλης κοινωνικής ομάδας , τι εννοώ?  Όταν ένα κομμάτι εργαζομένων, ανέργων , φοιτητών , αντιδρά απέναντι στην φτώχεια ας μην τα βάλουμε μαζί του . ας πάμε μαζί του . Όταν οι δέκα γίνουν εκατό  , όταν οι εκατό γίνουν χίλιοι , τότε θα είμαστε όλοι μαζί . Ουτοπικό μεν , όχι αδύνατο δε . Έτσι μπορεί να γεννηθεί και να ξεκινήσει μια ολόκληρη επανάσταση , από μια μικρή απεργία , από μια μικρή αντίδραση, όπως όλες οι μεγάλες επαναστάσεις στην ιστορία . Για να μην δούμε ποτέ ξανά εικόνες σαν αυτή .